Bodo wśród gwiazd

Eugeniusz Bodo był wzorem przedwojennej elegancji, szarmanckiego
dżentelmena – nazywany był „królem mody”, „królem polskiego ekranu”,
ulubieńcem publiczności. Ale ówczesną scenę kabaretową tworzyło bardzo
wielu niezwykłych artystów, m.in. Fryderyk Járosy, Hanka Ordonówna,
Stefania Górska, Zofia Terné, Maria Modzelewska, Konrad Tom i Zula
Pogorzelska, Feliks Konarski, Nina Oleńska, Alfred Schütz, Renata
Bogdańska-Anders, Gwidon Borucki, Wojciech Wojtecki, Wiktor Budzyński,
Stanisław Ruszała, Loda Halama i najjaśniejsza gwiazda wśród autorów,
czyli Marian Hemar. To o nich jest ta opowieść, prezentująca kilkanaście
najbardziej znanych postaci piosenki, tańca i filmu.
Od kilkunastu lat obserwujemy rosnące zainteresowanie historią kabaretu
okresu międzywojennego. Na temat teatrów rewiowych ukazują się
publikacje naukowe i popularne, a także liczne biografie artystów w nich
występujących. Wydawane są płyty z dawnymi piosenkami, w oryginalnym i
współczesnym wykonaniu. Powstają filmy dokumentalne i fabularne, a nawet
nowy serial TVP pt. „Bodo” w reżyserii Michała Kwiecińskiego i Michała
Rosy. Jakby chciano nadrobić długi czas milczenia o tym, co było ważne i
ciekawe w naszej kulturze rozrywkowej przed wybuchem drugiej wojny
światowej.
Pokolenia, które tę kulturę współtworzyło, właściwie już nie ma. Co tak
atrakcyjnego jest dla jego prawnuków po ponad wieku, że słuchają audycji
radiowych, oglądają programy telewizyjne i szukają informacji, kim byli
twórcy przedwojennego kabaretu i jak potoczyły się ich późniejsze losy?
Bohaterów tamtych lat przypominają unikatowe materiały archiwalne,
fotografie, przedwojenne nuty słynnych przebojów, recenzje i artykuły
prasowe, plakaty, a nawet reklamy z tamtych czasów; są też nieznane
listy, dokumenty. Tak bogata ikonografia pochodzi z prywatnych zbiorów
od lat fascynującej się przedwojennym kabaretem Autorki, Anny
Mieszkowskiej oraz Maryny Wiśniewskiej, która nadała książce kształt
plastyczny.
Nic w sztuce nie jest tak krótkotrwałe jak teatr, a w teatrze –
piosenka. Bo jak ktoś kiedyś powiedział: „proszę zauważyć, jak ulotna
jest ludzka pamięć i jak szybko przemija sława”.